Ono što se nameće kao prirodno, od čoveka spontano nastalo, vidimo na slikama bojenim senzacijama Vladislava Šešlije. Na njegovim slikama racionalno biva poraženo. Nije osećaj jedini koji slikarevu duševnu raskoš vije visoko gde oblaci postaju ono što bi smo želeli da vidimo u njima. Mnogobrojni motivi na ovim slikama čigravim potezom bivaju prevedeni i skućeni u bogatstvu vaseljene.

Ne zove se slučajno jedna Šešlijina slika "Igra". Taj naziv, ali i drugi, govore nam kakav sve život može biti, koliko može biti zanimljiviji i privlačniji nasuprot mnoštvu stereotipa novog vremena. Sočnost u boji i materijalizaciji Šešlijinih slika ukazuje na činjenicu da on slavi čin stvaranja – rađanja slike. Svakom novom slikom on još više "spoznaje sebe".

Teme ovakvih slika su oduhovljene i odaju utisak čistote slikarske misli. Ta čistota obogaćena je nepredvidljivošću slikareve ruke.

Ruka Vladislava Šešlije kao da kaže: neka povezanost među slikama bude ono što ih puni emocijom.