(O najnovijim slikama Lazara Markovića)
Galerija Bel Art, mart 2008.

Najnoviji ciklus slika Lazara Markovića po mnogočemu se razlikuje  od njegovih starijih radova i ukazuje nam na mnoštvo asocijativnih naznaka u nekoliko koloristički biskih varijacija. Analizirajući vizuelne fenomene vršnog, planinskog pejzaža, autor postupno sistemom eliminacije stvara likovnu predstavu koja je sintetizovana i oslobođena od bučnih banalnosti i nasilno uperenih poruka, toliko prisutnih u današnjem slikarstvu.

Na inicijalnoj slici, gde nas oko vodi ka urvinama najviših delova naše planete, vizura je sravnjena sa ptičjom perspektivom. Boja je poprimila drugojačija obličja i intezitete, a kompozicija je samo na prvi pogled poznata. Postepenim anuliranjem geografskih karakteristika i uvođenjem opšteg utiska uvećanog detalja, Marković nam efektno otkriva univerzalni vizuelni svet. Ovakvom specifičnom metodom, Lazar Marković više nego ranije ogoljava samu površinu slike.

U tehnološkom smislu on ponegde brusi bojeni sloj  do same površine platna, koje poprimivši boju, tako ostrugano, čini suptilno polje na kome vidljiva struktura platna doprinosi  izvesnoj mekoti u celokupnom izrazu. To radi zanimljivo, otkrivajući nam svekolike slojeve (koje samo naziremo) ispod drugih pod-slojeva slike, i na taj način ovakva platna čini jezgrovitijim i upečatljivijim.

Razume se, domen apstraktnog kod Markovića je prisutan, ali nije njegov konačni cilj. Zahvaljujući nizu slika koje u sebi sadrže određeni redosled i putanju likovne misli, može se utvrditi ideja autorovog nastojanja. To polazište je u samoj prirodi i njenim zakonitostima. Orijentacija umetnikovog htenja kreće se u okvirima takozvanog straha od prostora ili težnjom ka apsolutnoj apstrakciji, kako je Voringer tumačio ovakvu pojavu kod čoveka.

Sveobuhvatni vidokrug umetnika uspeo je da složenim procesom mišljenja i tehničkog izvođenja ostvari projekcije pretpostavljenih  satelitskih snimaka, podvodnih prostora, imaginarnih portreta kamene površine...

U delu našeg poznatog slikara Milivoja Nikolajevića koje je izrazito lirsko i blisko utisku razuđene vode i grana koje plutaju po njoj, možemo pronaći izvorište Markovićevih najnovijih platana.

U ovim slikama , nadahnutim atmosferskim maglovitim sfumatima što obrazuju  mene lišaja nebeskih sila i kretanja, prepoznajemo moć prirodne energije. Tamo, u gornjem rakursu promatranja gde prirodne pojave mogu načiniti velike preokrete kojima čovek (nažalost ili  na sreću) ne može upravljati.

U svakom slučaju, Lazar Marković je dokazao da barata sopstvenim mogućnostima i publici podario zanimljivo slikarsko ostvarenje.